Uğursuz

Sekiz

Gözlerini açtığında nasıl oldu da kendini bu ortamda buldu hatırlayamadı. Baş ağrısı vardı, yüzünü buruşturdu. Sağında babası, solunda ablası ve karşısında kaşları çatık annesi vardı. Sessizliği bozan ilk kişi annesi oldu.

-Niye ölmedin sen? 

Keşke o sessizlik sonsuza kadar sürseydi de bu soruyu duymasaydı. Bir anne, evladına nasıl böyle bir şey söyleyebilirdi? Onca yaşanan şeyden sonra bir de. Tüm bakışlar kadına yönelirken Eslem yanıtladı.

-Yaşıyor gibi miyim? Beni ne hale getirdiğinin hala farkında değil misin? Senin yüzünden bu haldeyim.

Sesler yavaş yavaş yükselmeye başlıyordu. Birbirlerine nefretle bakan anne-kız için bugün hesaplaşma günüydü. Bir yandan kendini anlatmak için sıra bekleyen baba vardı tabii. Ailesini bu hale getiren asıl suçlu babaydı. Aciz, korkak ve zavallı biriydi. Karısını, iki kız çocuğunu bırakıp on yedi yıl boyunca aramayan sorumsuz bir baba. Şimdi ne yüzle çıkıp gelmişti ki? Ne dilenecekti, af mı? Çok geç. Sevgi mi? Hak etmiyor bile. 

-Eslem, sakinleş biraz lütfen. Sana bir şey olsun istemiyorum ne olur. 

Ablası yine korkaklığını gün yüzüne çıkarmıştı. Eslem ise onun yüzüne bile bakmadan koltuğun köşesine sinmiş olan babasına döndü. Baba kelimesi midesini bulandırıyordu. Karşısındaki adam onun için bir yabancıdan farksızdı. Nasıl bir hayattı bu, herkes işlediği günahların üzerini örtme derdindeydi. Bazıları da nasıl arttırabilirim düşüncesindeydi. Her şey için çok geç kalındı. Telafisi olmayan hatalar yapıldı. Bunun gibi. 

-Seni tanımıyorum biliyor musun? Aklımda hiç yer edinmemişsin. Bir fotoğrafın dahi yok cebimden çıkartıp gösterebileceğim. Sende tanımıyorsun ki. İlkim olan her şeyi kaçırdın mesela. İlk adımıma, ilk kelimeyi söyleyişime, ilk düşüşüme şahit olamadın. Sana kızgın değilim. Sana üzülüyorum. Böyle bir kadınla evli olduğun için. Kaybeden taraf olduğun için.

Sözlerden çok birbirlerine olan bakışları can yakıyordu. Asıl söylemek istediğini gözleri ile yabancı adama aktarmıştı. Adam tek kelime edemedi. Ne diyebilirdi ki? Özür dilese her şey eskisi gibi olamazdı ya. Pişmanlığı ile yanıp kavrulurdu ancak. İkisininde birbirine ihtiyacı vardı belki de fakat yanlış zamandı. 

Eslem, daha fazla kalmak istemedi. Annesi denen kadına baktıkça kusma isteği geliyordu. Ablasını zaten görmezden geliyordu. Babasına diyecek bir şey yoktu. Zamanında kimseye görünmeden sessizce kapattığı kapıyı şimdi büyük gürültü ile kapatıyordu. Dışarıya çıktığında onu yağmur bekliyordu. Ev görüş hizasından çıktığında ıslak kaldırıma çökmüştü. O sırada ise ona doğru gelen Ömer'i gördü. 

-Ani bir sinirle binadan çıkınca kendine zarar vereceğini düşünmüştüm. Biraz korkuttun beni. Şükür iyisin. Bakmadığım yer kalmadı. Şans eseri gördüm seni. Ne işin var senin burada?

Ömer bir yandan sözlerini sıralayıp bir yandan montunu kıza giydiriyordu. Merak ettirmişti kız kendini. Küçük çocuklar arasında adamı anlayan tek kişi bu kızdı. Eslem, yorgun bakışları ile adama bakıp fısıldadı.

-Bana acıyor musun? 

-Hayır, sana neden acıyayım ki? 

-Kendimi ne zaman öldürmeliyim?

-Eslem, ne ölümü ne saçmalıyorsun?

-İstediğim cevapları vermiyorsun bana.

-Cevaplamak istemediğim sorular soruyorsun. 

Eslem, Ömer'i şüphelendirdi bir kere. Artık adamın bakışları hep üzerinde olacaktı. Buna kendini hazırlamalıydı. Hem tenha sokakta olmaları hem de böyle sorular sorulması adamı yeterince tedirgin etmişti. 

-Başım çok ağrıyor. Binaya götürür müsün beni. 

-Tamam.

Adam kucağına aldı ve ağır adımlar ile arabaya ilerlediler. Elinde tuttuğu anahtar ile arabanın kapısını çok zorlanmadan açtı. Kızı arka koltuğa yatırdıktan sonra sürücü koltuğuna geçip aracı çalıştırdı. Ve kimsesizler yurduna geri döndüler..

Güldüm, ağladım ve sevdim.

Terk ettim ve terk edildim.

Hiç bakmadan arkama geldim yolun sonuna.

Gözlerimi açamadım, sonsuza dek kör kaldım.

Kalktım, düştüm hep yenildim.

Umutlarımı kaybettim.

Koydum yükseğe çıta, sessiz çığlıklar attım.

Kanla, terle, göz yaşıyla denedim aşamadım.

Madem kırıldı kalem,

Vazgeçtim her şeyden,

Bir ben vardı bende,

Sırra bastı kadem..