En Yakınım

Bazen en yakınından bile uzakta hisseder insan. Bu, o kadar garip bir duygudur ki. O kadar kalabalığın içinde yanlız hissedersiniz. Onunla Ay ve Güneş gibisinizdir mesela. Çok alakasızdır ikiside; biri sıcak, biri soğuk, biri aydınlık, biri karanlık. Ama ikisi de olmazsa olmaz değil mi? 

O kişiyle sürekli zıt düşseniz de, bazı hevesleriniz kırılsa da, yani sizi içten içe kötü etkilese de onu bırakamazsınız. Ne onunla ne onsuz derler ya, aynı öyle işte. Geceleri bazen onun için ağlarsınız. Bazen de onunla ağlarsınız ama sadece onun yanında huzurlu ve mutlusunuzdur. Çok saçma değil mi? 

Yaşamı onda bulursunuz ama aynı zamanda yaşam enerjinizi alır. O güzel günlerin hatrına kalırsın onunla ama zaten gitsen ne yapabilirsin ki? Hayatında içli içli ağlayıp güldüğün tek kişidir belki de. Bunu okurken aklınıza bir isim gelmiştir belki ve eğer geldiyse o kişiyi bir sorgulayın olur mu? Ben bundan neden uzaklaşıyorum diye. Ve eğer cevabını da bulamadıysanız o zaman size en yakın hissettiren şeye bakın. 

Bu belki bir çakmak ateşidir, belki su, bulutlar engellemediği sürece görünen güneş, ay ve yıldızlar. Sorun onlara, ben bundan neden uzaklaşıyorum diye. Ve eğer siz gerçekten kendinize izin verip biraz yorulduğunuzu ve zorlandığınızı kabul ederek gardınızı indirirseniz o size mutlaka doğru cevabı verecektir.