Galata Yalnızlığında Bir Garip Eminönü İskelesi

Tarih, Galata ile Kız Kulesi'nin sevdasını yazdı hep. Kimse Eminönü iskelesinin Galata'ya olan özlemini görmedi, duymadı, hissetmedi. Oysaki Eminönü hep izledi Galata'yı umutsuz bir aşık gibi. Kalbinden gemiler yüzdü Galata'nın eteğine. Gözlerinden kuşlar uçtu Galata'nın tepesine. Galata'dan bir Hazerfen uçtu vakti zamanında. Kanadından bir tüy düştü. Eminönü halâ kalbinde saklar bir mektup gibi o tüyü...

Sen Galata yalnızlığındasın.

Ben Eminönü iskelesinde bir garip fotoğrafçı...

Galata'yı fotoğraflıyorum kare kare,

Senin Galata olduğunu bilmeden hemen önce...

Aramızda koca bir deniz var.

Bir deniz kadar uzağımdasın.

Sana ulaşmak için kaç gemiyle yarışmalıyım?

Şu koca köprü yeter mi beni sana ulaştırmaya?

Ya da çirkin bir balık olsam,

Yüze yüze geçsem şu denizi,

Bir balıkçının oltasına tutulsam,

O balıkça sen olsan,

Kıyamasan bana,

Hep seninle,

Senin odanda,

Bir akvaryumun içinde yaşasam...

Ulaşmış olur muyum sana?

Eminönü'ndeyim ben.

Eminönü'nün ta kendisiyim.

Bir puslu hava var.

Yağmur yağdı yağacak...

Göz yaşım aktı akacak...

Yüreğim yandı yanacak...

Sen Galata'sın.

Galata yalnızlığında...

Her gün seni izlerim.

Özlem var içimde.

Belki halâ kavuşamadık,

Kavuşmak var içimde.

Sen Galata'sın.

Galata içimde,

Yalnızlık içimde,

Yalnızlığın içimde,

Sen içimdesin,

Geleceğin içimde...

Şimdilik yalnızsın,

İkimizin yerine de...

Halbuki Eminönü daha yakındı Galata'ya. Çok değil. Bir boğaz kadar... Kalbi ile göğüs kafesi kadar...