İnsancık

Yumuşacık yastığımın üstünde uyuyordum.

Kaloriferin önünde, bir sepet içinde, dışı tüylü ve yumuşacık yastığımın üstünde uyuyordum, ama burnum uyanmam gerektiğini söyleyen bir ses duydu. Mutfaktan gelen yemek kokuları... Balık, tereyağı, üstünde limon ve soğan... Hem de fırında pişiyor, tik tik tik. En sevdiğim seslerden birisin tatlım. Güzel pişen yemek sesi...

Daha fazla dayanamadım. Yatağımdan fırlayıp soluğu mutfakta alacaktım ki mutfağın kapısına çarptım. Bu da ne şimdi? Benim mutfağıma bu garip şeyi kim getirdi? Yemekler ve ben ayrılmaz bir bütünün parçalarıyız. Ne demek aramıza duvar örmek? Ben nasıl yaşarım bu ayrılık acısıyla? Şimdi darmadağın olan ruhumu nasıl toplayacağım. Burnumu da vurdum, sızlıyor için için. Şişmez inşallah bir de çirkin olma duygusunu kaldıramam.

Hayat ne kadar zalimsin! Nerde o kendini sahibim zanneden insancık? İki cilve yapıp ağlamaklı bakayım da açsın şu kapı denen mezar taşımı. Ondan sonra görsün tüm dünya gerçek sahip kimmiş? Senin efendiliğin benim bir bakışıma kadar insancık!