ruhumun kıyıları- durgun

selamm. işte geldim burdayım. kasımın son günündeyiz. ve aslına bakarsanız zihnimi toplamak için geçtim yine pc'min başına. siz de hazırsanız haydi başlayalım.
dediğim gibi kasımın son günü bugün. son 2 haftam pek de veirmli geçmedi ama huzursuz da değildim. en önemlisi de bu benim için aslında. hayatla akışta olmak ona direnmeden yola devam edebilmek ve her haline okey olmak. ve bu bence insanın kaygısını çok çok azaltan bir şey. yine tabiki de illa ki kaygılandığım dönemler oluyor. o anlarda çok çok fazla psikolojik destek almak istiyorum. ve özellikle son 2 haftadaki gibi biraz daha kopuksam kendimden bazı şeylerden etkilenmemek mümkün değil. ama yine de gardımı iyice güçlendirdiğimi düşünüyorum çünkü önceden biraz rayımdan çıksam daha çok kaygılanır günlerimi haftalarımı ve bazen hatta aylarımı mahvederdim. önceden dediğim senenin başında da böyleydi az çok. şimdidlerde iyice azaldı. çok şükür ki. bunda kendimi tanımaya devam etmemin, zihnimin yapısını çözmeye başlamamın ve ona göre şekillenmemin oldukça payı var. bu zaten hayatım boyunca sürecek bir durum. ve yaşamak konusunda daha da profesyonelleşeceğim. yetişeceğim. bazı şeylerle hala başa çıkamıyorum ve nasıl başa çıkacağımı da bulamıyorum. işte bunlar için bence psikolojik destek almak etkili olacak diye düşünüyorum. hayatımın bir döneminde o yoldan da geçeceğim o sürece de gireceğim. evet ertelememem gerek harekete geçmeliyim belki de. çoğu şeyde öyle yapıyorum ama bunun için biraz daha zamana ihityaç var ama bu yola da gireceğim. şimdilik kendi kendime çözmeye çalışıyorum hayatı. birazdan hiwel kodu vericekmişim gibi övdüm psikolojik desteği hahahahah neyse konumuza dönelim. bu arada son zamanlarda kendimle ilişkimin güçlendiğinin işaretlerinden birini de kendi iç konuşmalarıma gülme ve kendi kendime şaka yapma olarak görüyorum xd. 
neyse evet öyle iştee. hayatta yuvarlanıp gidiyoruz. bol bol kendime iyi gelen şeyleri yapmaya çalışıyorum. özellikle de doğayı farketmek bana çok iyi geliyor ve böyle anları kaçırmamaya çalışıyorum. kendi kendime sohbet ediyorum. hatta geçenlerde konu konuyu açtı içimde. bana nelerin, hangi kombinasyonların daha iyi geldiği üzerine münakaşa da bulundum. mesela çoğu kişi bir deniz kenarı görse böyle gün batımlı mis gibi havada, oh ne güzel kitap okucaksın burda der. ama benim için öyle değil bu. çünkü ben o manzarada eğer kitap okursam stres olurum. kaçırıyormuş hissi yerleşir içime ve anın tadını çıkaramam. çünkü öyle bir manzarada seyir zevkine doymak isterim ben. ki zaten öyle bir manzara tüm duyularımı doyurur, kitap okuyarak o andan mahrum kalamam. ekstradan ne yapabilrim mesela o anın zevkini arttıracak kahve içebilirim. belki birkaç sigara yakarım. ve öylece dururum. bomboş şekilde o anda akarım. çünkü o zaman ben huzurlu hissederim. kitabımı da eve gidince loş ışığımda sessizce okurum. hatta son zamanlarda kafede oturup okumayı da sevmez oldum. tüm o kargaşada beni rahatlatan bir etkinlik yorucu hale dönüşüyor . ya da yürüyüşteysem ormanın içinde, bişeler dinlemem. sessizliğe, doğaya odaklanırım. giderim spor salonunda yürüyüş yaparken dinlerim podcastimi de mesela. ya da evimi temizlerken. diye düşündüm işte 10 dklık bir yürüyüş mesafesinde. hemen zihnimin bir kenarına not ettim bunları. sonra kendimi böyle iyi tanıyabildiğime, tüm dayatmalara rağmen bana en iyi gelen şeyin ne olduğunu bulmaya ve sadece kendi sesimi duymaya çalıştığıma şükür ettim.. kendime sık sık ne kadar zeki bir kadın olduğumu hatırlatıyorum ve minnet duyuyorum. mütevazi olmayacağım bu konuda. evet zeki, farkındalığı yüksek, metanetli, yaratıcı ve asla 'kendinden' vazgeçmek seçeneği olmayan bir kadınım. teşekkürler kendime. 
sene sonuna yaklaşırken bunları hissediyorum işte ruhumun kıyılarında. durgun denizim. şimdi son bir ay kaldı bana bu senenin yaşatacaklarına. ben aynı ben kalmayacağım. yarın da bir ay sonra da bir dakika sonra da. bakalım nasıl bir kapanış yapacağız. ben elimden gelenin en iyisi için hazırım. ya siz? 
bir sonraki yazında bir sonraki benle görüşürüz. hoşçakalın.