Kanlı Papatya 1.Bölüm
Her şey sonlanmıştı sadece başlangıç belliydi...
1.
KANLI PAPATYA
Bu gece ruhumu düşüncelerden arındırıyorum. Karanlık perde inmiş gözümün önüne göremiyorum. Bir ses duyuyordum. Tekrarlayıp duran bir sesti.
Korkularımda gerçeklerimde kabusa dönüşmüştü. Her şey sonlanmıştı, sadece başlangıç belliydi. Yanına yaklaştığımda sesler azalıyordu. Susmuyordu. İliklerime kadar iyice kemiriyordu. Hiçbir şey düşünemiyordum. Şehir çığlığın sesiyle gizlenmişti. Etrafta sis vardı. Sokaklar ıssızdı. Birbirine benzeyen evlerin arasında çaresizdim. Adımlarım aynı yerde sayıklıyordu. Ne ileri gitmeye gücüm vardı ne de geriye gitmeye…
Ayak tıkırtısı geliyordu. Kime aitti bilinmiyordu. Gecenin güzelliği büyülemişti. İçine hapsediyordu. Havanın soğukluğundan üşümeye başlamıştım. Sanırım eve gidip dinlenmem lazımdı. Bu seferde böyle yürüdüm caddeleri. Nihayet kısa yolculuk son bulmuştu. Kapıyı açtım. Işıklar kapalıydı. Odama doğru ilerledim. Yatağıma uzandım. Gözlerimi kapatıp azda olsa uyumak istedim.
_” Egemen yardım et korkuyorum! Beni al buradan seni çok özledim. Tut ellerimi tekrardan bırakma beni . Egemen duy sesimi. Sana çok ihtiyacım var.”
_”Mira buradayım bırakma sakın ellerimi. Kurtulacağız buradan, neredesin?”
1 SAAT SONRA...
Rüyadan ter içinde uyanmıştım. Gittiğine hala inanamıyordum. İki gün önce her şey yoluna girecek diye söz vermiştik. O gün aklıma gelmişti. Her canlının sonu kötü oluyordu biliyordum ama ölümün bizi bu kadar erken ayıracağını tahmin etmemiştim. Seni kanlar içinde bulduğum zaman, katilini bulacağıma söz vermiştim. Yataktan kalkıp yüzümü yıkadım. Seni son kez görmek için hazırlandım. Evden çıkıp yola koyuldum. Aramızda mesafeler vardı aşmaya çalıştıkça aşamıyordum. Yaklaşmıştım. sana gittiğimde dokunamayıp sarılamayacaktım, olsun sana kalbimin en güzel köşesini ayırmıştım. Arabadan indim. Geri gelmeyeceğini bile bile kendi ellerimle üstüne toprak atıyordum. Ağlasam görür müsün ya da seslensem duyar mısın? Düşünemiyordum. Herkes ayrıldıktan sonra baş başa kaldık. Saçlarını okşamam gerekirken mezar taşını okşuyordum. Şimdiden sensizlik bana zor geliyordu. En kötü yanı ise alışmam gerekiyordu. Huzurla uyu mis kokulum dediğim anda telefonum çalıyordu. Arayan müdürümdü.
_”Egemen hemen merkeze gelmelisin Mira cinayetiyle ilgili gelişmeler var. Göz atman lazım.”
_”Tamam. Yarım saate ordayım müdürüm.”
Seni benden ayıranı bulmama az kaldı.
Tepkiniz nedir?
