Ölümle Aynı Gün

Özlemiyle yandığım verd-i ahmer.
Dem-i vals bu , kanla gözyaşının râh-ı muhabbet.
Kayboldukları karanlık okyanustaki mâh-ı münîr.
Umutla dil-i zar eyleyenin bol olur girye-i sürûr.

Şiir şık bir aynadır.
Altınla bile süslense gördüğünü anlatır.
Sayfalardaki esaretini , üzerine sinen tozla paylaşır.
Anlatısıyla bazen ölüyü bile ağlatır.

Mest eder , okundukça dili.
Yükünün altında ezilen şairi korur kalemi.
Esası için saklar mahlasıyla , beden maskesini.
Çünkü isteyenler , feda etmelidir ölümsüzlük için kendini.

Ağlamak ne büyük nimettir.
Taşan göz pınarları samimiyetin en saf halidir.
Kuruyup kalmış yanaklarım , unutmuş şimdilerde gözlerim.
Artık dönülmeyen yolların arkasından gelen damla damla samimiyeti özledim.

Ölümle aynı gün tanıştım.
Zamanla onu tanıdım , varlığına alıştım.
Düşümde defalarca gördük ölümleri de unuttum arkalarından ağlamayı.
Körelmiş bir kalp ile ister miydim yaşamayı?
Günler döküldükçe saatlerden , ayrıldı hayat soframdan dostlar bir bir. 
Ölümle aynı gün gördüm yalnız kaldığımı.