Uğursuz

Beş

2 ay önce

-Sen benim bu dünyada yaptığım en büyük hatasın. Ne günah işledim de bedeli sen oldun ya? Uğursuz birisin ve bunu tüm dünyaya yayıyorsun. Senden nefret ediyorum. Ölsen de kurtulsam artık!!

Sözleri attığı tekmeden daha çok yakıyordu içimi. Onun omuzlarında bir yüktüm. Öyleyse neden almadı canımı? Karnında iken aldırmalıydı beni. O zaman yazık olmazdı.

Ben, acımasızca dövülür iken kapının kenarına çökmüş vaziyette beni izleyen ablamı gördüm. Ağlıyordu, korkuyordu ve o da benim gibi çaresizdi. Kurtarmaya çalışsa ne olacağını biliyordu. Tüm cesaretimi toplayıp bir gün bu evden gideceğim.

Ağızımdan, kaşımdan akan kanlar yere damlıyordu. Annemin yanımdan gidişi ile ablam beni kaldırmaya geldi. Ağır adımlarla banyoya götürdü beni. Soğuk su ile yavaşça kanayan yaralarıma merhem olmaya çalışıyordu. İçime su serpemezdi ama, bilmiyordu. 

———

Babam, annemin ikinci kez hamile olduğunu öğrenince annemi terk etmiş. Ve bir daha dönmemiş. Ablamın anlattığına göre çok mutlularmış ta ki, ben olana kadar. Babam beni öğrenince korkmuş, hep tek çocuk olsun istemiş ve çareyi bırakıp gitmekte bulmuş. Yanlış bir yol izledin be baba. Tüm sorumluluk annemin sırtında yük olmaya başlamış. Çok ağlamış, yalnız kalmış, ona yardım eli uzatan tek kişi ablammış. Doğum sırasında babamı bir şekilde getirmişler ve o gündem itibaren hayat mücadelem başlamıştı. Küçük bedenime birçok şeyi sığdırmaya çalıştım. Babam annem kadar zalim değildi neyse ki. Annem her gün çeşitli işkencelerle canımı acıtırdı. Ablam engel olmaya çalışırdı ama ucu ona da dokunurdu. Annem bana, elinden kocasını aldığım için nefret doluydu. Tek merak ettiğim şey şu, babam gitmeseydi beni ne bekliyor olacaktı? Tüm bu zorluğa rağmen beni dünyaya getiren kadın, şimdi yok etmeye çalışıyordu.

Suçsuzdum. Olanlardan habersiz küçük masum bir çocuktum. Babamın gidişi ile tüm sinirini benden çıkarmamalıydı. Aksine daha çok sarılmalıydı bana. Üzgünüm anne, böyle olsun istemezdim. Ama bana yaşattıkların için sana asla hakkımı helal etmeyeceğim. 

Benden çok şey koparıldı. Çocukluğum, mutluluğum elimden alındı. İlk adımlarımı annemden kaçarken öğrendim. İlk düşüşümü annemin beni merdivenlerden itmesi ile öğrendim. Hiç okula gitmedim, hiç arkadaşım olmadı. Hiç parka gitmedim, hiç elimde tuttuğum bir balonum olmadı. O balonu patlatarak korkuttular beni. Hiç salıncağa binmedim, hiç özgür hissetmedim. Ama artık öyle değildi. Kaçtım, korku ile yaşadığım o yerden kaçtım. Şimdi boş bir arazi de yaşayan yardıma muhtaç biriyim. Benim gibi kimsesiz olan çocuklara ablalık yapıyorum. Birbirimize yaslanarak yaşama tutunmaya çalışıyoruz. Ne kadar başarabilirsek tabii..