Megalomaniye

Bir tarif mi? Yoksa bir muhalif midir? Umut. Derdin dermanını esen rüzgarla anlatmak mıdır? Ya da  ne biliyim yosun tutmuş bir düşünceye kafa tutmak mıdır? Sahi sizce nedir? Herkes kendinden bir nokta çeker anlamlandırır bu dört harf bir kelimeyi. Türk edebiyatının işi sözlük anlamıyla ilgilenmek değil. Bir mum ışığı gibi dans etmeli adeta. Her seferinde farklı anlamlara çıkıp varmalı ucu. Bazen umut bir ananın askere uğurladığı can parçası körpe kuzusudur. Bazen gidilen yollardır, bazen bir sevda hecesidir. Güldür dikendir ama her şeyiyle çiçektir. Belki de Levâ'nın kanser hikayesidir. Bir çağ yangınıdır bu, bütün. Hikayeler, karakterler, yerler, zamanlar farklı olur belki ama sonuç hep aynıya çıkar varır. Umut edersin, gülersin,.ağlarsın merhamet edersin, kinlenirsin, korkarsın... Olumlu olumsuz tezatlıklarıyla hep aynı şeyleri hissederiz ama. Yaşanmış görülüp duyulan şeylere varır hep ucu. Hangi birimiz duyduk şimdiye kadar farklı bir hikaye. Hep yaşanmışlıkları tekrarlıyoruz. Tarih telerür ediyor. Peki sorguladık mı hiç farklı duygular hissiyatlar yok mudur? Olmayacak mıdır? Metahafıza inançlarımız dahilinde olası bir durum olmaz mı? Değişen yaşam biçimleri, akıl erdiremediğimiz yeni üretimler, topraktan çıkıp gelmeyen binbir gıda... Eminim ki bizler de aynı kalmayız. Paytır Light hiç bir anlamı olmayan random kelimeler. Belkide geleceğin duygularıdır kendileri. Bambaşka bir hayat olur ufak bir yazılımla geçmiş bile unutulur. Hatta gerek yok insanlar uyutularak unutturuluyor değerler. Ama umudun U'sundan başlayacak olursak; yükseklerden bir düşüş yaşayıp sonra tekrar yükselebiliriz. M' siden devam edersek; alçaklardan başlayıp inişli çıkışlı bir yaşamda sürebiliriz. T' sine gelirsek düz bir çizgide ilerleyebiliriz. Bu kadar basit aslında umut her şeyi barındırıyor içinde. Hayat inişli çıkışlı olduğu sürece ancak yükselişe geçeriz. Yani edebice umut ettiğimiz sürece. Hayatta hiçbir şeyi yüksünmeyelim. Hatırlatırım ki umutlar papatya gibidir çabuk solar ve unutma ki papatyalar ölünce kokar.