Suskunluğun Çaresizliği

  Kapalı olan gözleri etrafı dinliyordu, burnuna gelen menekşe kokusu, kulağında tatlı bir melodi bırakan cırcır böceğinin sesi. Yüzünde gezen rüzgarın dokunuşuyla gözleri açtı ve aklına gelen ilk soruyu onu sallayan kişiye sordu.

_Söylesene kazanmak için aynı zamanda da kaybetmeli miyiz?.Önce bir kaç adım sesi ve ardından o görüş açısına girmişti, kahverengi saçları alnına düşerken hafif kısık gözleri ile çok güzeldi. 

_Evet, yani teknik olarak her kazanan birer kaybedendir. Yukarıda uçan güvercine baktı ve onun uzun bir cevap vermesini sağlayabilecek bir soru sordu. 

_Peki, kaybeden aynı zamanda da kazanır mı?. Önce bir kıkırtı sesi yükseldi, o gülmüştü sesi çok güzeldi.

_Evet, ancak her kazanan mutlu olmuyor yada her kaybeden üzgün olacak diye bir kaide yok.

 Verdiği cevaplar açıklayıcı ve kısaydı ama o, onun sesini daha çok duymak istiyordu hiç susmasın ve hep konuşsun istiyordu. Bu yüzden alakasız bir soru yöneltti.

 _Söylesene, gözlerinde bir onu yaşatmayı nasıl başardın?. Donuk gözler vardı şimdi gözlerinin yansımasına düşen ve bu gözlerin içinde çokça hüzün vardı, çaresizlik kuşatmıştı her yanı. Konuşmadı genç adam sustu, suskunluğunu rüzgar ile paylaştı o da bulutlara ulaştırdı ve bulutlar onun çaresizliğine ağladı...