Yaralarımıza Bakıyoruz

    Bir adam görüyorum, gözleri bulutların ardına gizlenmiş hayalî bir gerçekliğe bakarken. Görüyor ve sonra bakıyor usul usul, baktıkça kızı canlanıyor zihninde kaybettiği o kızı, özlemini çektiği o kızı...ve bir kız görüyorum ardından, kızını elleriyle toprağa veren o adama bakarken geçmişin soğuk ve korku dolu duvarlarıyla çarpışıyor. O bir adam tanıdı ve geriye kalan bütün adamların aynı olduğuna inandı. 'Baba' diyordu o adama içki içerken geçirdiği o krizlerin ardından kızına yaşattığı fiziksel ve psikolojik şiddete rağmen 'baba' demişti... saçlarına yıldız tozları dökülmüş bir kadın düşünün şimdi, yüzünde yavaş yavaş oluşan yaşanmışlığın çizgileri var. Babası tarafından yara almış o kıza bakarken görüyor kendi kızını, tek başına çalışıp çabalayıp büyüttüğü o kızı şimdi annesini tanımıyor. Evlat acısını en derininde hisseden o anne yaşıyor mu şimdi? Sahi soruyorum sadece ölenler için mi çekilir o tarifsiz acı? Hani bir şair vardı unutulup giden bir şair ama ardından şu sözleri bırakmıştı; "Acı, bahanesidir şiirin" . Şimdi sizleri görüyorum ben, baktıkça insanlara ve insanların acısına. Kiminiz bir annenin yerinde kimisi o kızla birlikte duvarların üstüne gidiyor. Bazılarımız da baba yerine koymuş kendini sevdiğini toprağa gömen bir adamın baba yüreğinde şimdi. Herkesin yarası bir başka yaranın üzerine tuz biber oluyor. Hangimiz tertemiz bir yüreğe sahibiz ki şimdi? Yara ve acılarla dolu bir yüreğimiz varken, bulutların şeklini tahmin eden o çocuk kadar hala umutluyuz. Ve unutulmaya yüz tutmuş bir yazarın notu var size; "Hiçbir yara boşuna düşmez yüreklere, ya yaranın merhhemini bulursunuz ya da yaranın verdiği merhem ile çiçek açarsınız...".☘️????