KARAR ANI KADER ANI

İnsan. Yaşam döngüsünde, düşünceleri ve hareketleriyle kendine yer edinmeye çalışan,  bazen başaran bazen de boşlukta kaldığını düşünen canlı. Karmaşık beyin sarmalında çözemediği bir varoluşun amacını arayanlar topluluğu. 

Kavramsal boyutta yaşama dair çoğu oluşumu açıklayabildiğimizi düşünsek de spiritüel boyutta cevapları tam bulamadığımızı düşünüyorum. Ya da kabul etmekte zorlandığımızı.

İnsan hep bir anlam arayışı içindedir. Ailesine, başına gelenlere, işine, yaşam şekline... Kısaca nefes aldığı her anın gerisinde kalana ya da ileride olana. Bilmez ki benlik denilen tamamen insanın kendi varlığıdır, orada sadece o vardır. Bir başkası değil. Attığı adımın sahibi kendisidir, düşüncelerinin de. Olumsuz olanı sahiplenmeme, suçlu arama herkeste olandır. Kendini kandırmanın öbür adıdır. Bir cümlede adı ya kader olarak geçer ya da bahane. 

Evlenirsin mutsuz olursun, basiret bağlanır. Kızarsın, kırarsın, yakar geçersin, kaderim böyleymiş. Rabbim bize bu aklı o zaman niye vermiş? Bir sorsak kendimize. İstisnai durumları bilemem ama insanın hayat düzleminin doğrusu yine kendisi değil mi? Karar anlarına dön bir bak, başka biri miydi o? Hayır sendin. Bunu gör. Artık sahip çık kendine, kararlarına ve kaderine. Bunu birilerine, birşeylere bağlayarak kaçırma anı. Mutsuzsan kendine sor, başaramadıysan, yalnızsan, hiçlikteysen. Sadece kendine inan, benliğine güven. Doğrul ve derin bir nefes al. “Ben, ben olduğum için varım,” de. Anlam yükle kendine ve güzele. Kendini sev artık bahaneler bulma her kötüde kaderine.