Kül

   İçimizin küllendiği vakitler olur ya hani, yanan için sabır rüzgarına vurulur , burnuna gelir ansızın sönmüş küllerin kokusu. Düşünürsün o zaman 'Ben ne zaman yandım da kül oldum' diye hani haberinde yoktur, olsa değişecek mi onu da bilmiyorsun işte. Sadece avutmak istiyorsun kendini, bir nebze avutmak bir tutam vicdan suskunluğu ve gönlün ferahlığı. Korkunun o yangında kül olmasını da istiyorsun biraz da çünkü korkuyorsun bazı şeylerden ki o bazı şeyler, çok şeyler aslında. Adına bazı demişiz sadece. Sanırım o da dağı tepe diye göstermekten geliyor, halbuki ilk yanlışı dağı tepe derken yapmışız haberimiz yok. Şimdi ise gözlerin bulutlardan bir mucize olmasını bekliyorsun, ellerin kül parçaları yeniden doğmayı bekliyor peki ya sen, sen hazır mısın? Yeniden doğmak yeniden yanmaya?...