Nefes alıyorum ve hatırlıyorum

Uzun bir nefes alıyorum. 

Çocukluğum geliyor aklıma. Annesinin ölümünden suçlanan, babası tarafından reddedilen oğlan çocuğu. Her gece karnını doyurmak için sokaklarda ekmek parçası arayan, evde sarhoş babasından dayak yiyen küçük halimi. 

Yine uzun bir nefes alıyorum. 

Bu sefer gençliğim aklıma geliyor. Nasıl on beş yaşında evden kaçıp tanımadığım bir memlekete gittiğimi düşünüyorum. Aylarca sokakta yatmamı, iş bulana kadar ölme raddesine gelmemi düşünüyorum. Halime acıyıp bana yardım eden amca aklıma geliyor.

Hafifçe gülümsüyorum. Başka bir nefes alıyorum. 

Aklıma sevdiğim kadın geliyor. Titriyorum yattığım yerde. Kalbim daha da sıkışıyor, boğazım düğümleniyor. 

Bana hayal kırıklığı içinde bakan bakışları gözlerimin önüne geliyor. Kalbimin bin parçaya ayrıldığını hissediyorum. Bana son sözlerinin "Değmezmişsin" olması kulaklarımda çınlıyor. Bu hayatta tek sevdiğim şeyi kaybetmenin acısıyla ağladığım ayları hatırlıyorum sanki uzun zaman önceymiş gibi. 

Titrek bir nefes alıyorum. Gözlerim buğulanmış, beyaz tavana bakıyorum. 

Birinin bana seslendiğini duyuyorum. Bakışlarım beyaz tavandan, bir kadına geçiyor. Kadını daha önce gördüğümü biliyorum ama çıkartamıyorum. Çok yabancı aynı zaman da çok tanıdık geliyor bana. 

Bir nefes daha alıyorum uzunca. Kalbimin atışlarının her an durmak üzere olduğunu hissedebiliyorum.

Kadın sıcak elleriyle bana dokunuyor. Bakışlarım onun genç yüzünde dolaşıyor, ne kadar güzel olduğunu farkediyorum. Bana anlayışla bakan gözleri ruhuma dokunuyor sanki. Onu tanıyamamak beni delirtiyor. 

Ağlamak istiyorum, hıçkıra hıçkıra. Eğer ağlarsam bir şeyler değişirmiş gibi. Son anlarını yaşayan bir kuş gibi çırpındığımı biliyorum. Boşa ümit ediyorum son kez.

Ve son nefesimi veriyorum önümdeki kadının kim olduğunu hatırlayarak.