GÜVEN DUYMAK

              GÜVEN DUYMAN

             İnsanlar doğduğunda güven duygusuyla mı, İç güdüsüyle mi, dünyaya gelir? En azından, annesinin göğsünde süt emzirirken,  güven hisseden bebek masumiyetinde, güven duyabildiğimiz kaç insan var hayatımızda. Çığlıklarımıza ses olacak, koşulsuz kucak açacak, gözlerimizdeki sessiz acıyı duyumsayacak kadar kalbine alan, bizim aldığımız kaç insan var hayatımızda. Her güven duygusu hissettiğimz insanın; sırtını dönüp gidişiyle dibe vurduğumuz olaylar zincirini birbirine eklersek hizandan, Van'a kadar kaç kilometre yol kat ederiz kim bilir? Gel görki hiç ummadığın insanlar değilmidir? Bunlar. En yakının en candan olmasıdır belkide canını bu kadar yakan.

             Ben kendime güvenmezken, biri çıkıpta ben sana güveniyorum demeside aynı acıyı hissettirir insana. Bana hissettirdi açık söylemek gerekirse ummadığım bir yerden gelince şaşkınlık ve acı, karmaşik duygular hissetmemi sağladı. Bu dünyada hiç bir zaman güvenmediğim, güvenmiyeceğim bir insanın çünki sana güveniyorum demesi, çok can yakıcı bunu anladım. Güvenilmez bir insan kayıtsız şartsız başka bir insana güvenebiliyor, bu çok saçma değilmi? Ya...Bunu açıklamak ağır bir sorumluluk getiriyor, yıkıyor insanın üzerine, enkazın altında bırakıyor. Hayır ben böyle bir sorumluluğu alamam imkansız, istemiyorum , üstelik zerre kadar güvenmediğim bir insanın bana güvenmesi, inanması belkide sevmesi. Bu haksızlık. Sırtımı dönüp gitmeme mani olamaz, buda onun oyunlarından biri olmalı. Sahteliklerle dolu yaşamında böylesi temiz duygular anca onu ayakta tutacak doneler olabilir.

            Kendinden özümseyip çıkaracağı iyiye dair kırıntılar olmayınca, kendini yaşatmanın yaşamını sürüngen formunda sürdürmenin yollarından biride böyle davranmak.Güven duyduğunu sevdiğini söyleyerek zaman kazanmak ve bu şekilde onun bedeninde,  hayatında hakkı olmadığı şekilde bir parazit gibi tutunup tüketmek. Onu  yaşamını bitirirken beslenmek, bile isteye hayatını tüketen bir varlığı kim ister.Hiç ama hiç kimse istemez....