Öğretmence

Bugün okulun ilk günüydü. 9. kademede sınıflarda birkaç öğrenci vardı sadece. Heyecanla kendi sınıflarını bulmaya çalışıyorlardı. Kapıya asılan listelere meraklı bakışlar fırlatıyor, yukarıdan aşağıya isim listesini işaret parmağıyla tarıyorlardı. Sıralarda mahçup ve sıkılgandılar. Tanışıp sohbet etmek, bol bol konuşmak istedim. Hiç susmamak, anlatmak, 

anlatmak...

Okuyalım ve yazalım dedim sonra. Çokça konuştuk nasıl olsa.

Sınıfın birinde bir öğrenci vardı. Okusun, yazsın, dinleyip izleyeyim diye düşündüm. 

"Heyecandan hocam yoksa bu kadar kötü okumuyorum." dedi. Gerçekten de okudukça açıldı sanki. Sonra yazdı itinayla. Birlikte baktık ve düzelttik hatasını. Aldığı ilk deftere yazdıklarının düzeltilmiş halini temize çekeceğine dair de söz verdi. 

"Öğretmenler büyük düşünür ama küçük işlerle uğraşır." sözü bazen en haklı çığlıklarla sesleniyor. Bazen de öğrenciye yönelik en küçük örneklerle en haksız yanını temsil ediyor adeletin. Öğretmenin görüşü, bakışı, yaklaşımı ve en önemlisi de vicdanı devreye giriyorsa eğer en öznel bir değerlendirme olarak karşımızda duruyor bu söz. 

Sonra ilk gün heyecanı, etkinlikler neşesi, ders anlatma mutluluğu, bir derdi paylaşmanın ortaklığı, farklı duyguları tatmanın güzelliği ve daha sayamadığım bir sürü güzel örneklerle öğretmen olmanın kutsallığı en nesnel haliyle beliriyor ve kayboluyor tüm öznel değerlendirmeler. 

"İyi ki öğretmenim! "ifadesi anlam kazanıyor kalplerde. Ve bunun üzerine tüm gülümsemeler en güzel haliyle beliriyor yüzlerde. 

İyi ki!