Otis'in O'su

       BÖLÜM 2

       Yataktan yavaşça doğrulup üzerindeki battaniyeyi kenarıya doğru itti. Oturur pozisyonda ve gözleri yerdeki halının her zerresini ezberlediği hâlde yine de her sabahki etkinliğinden vazgeç(e)medi. Düşünceler denizinde boğularak uyandı bugün de. Yalnızlık ve kimsesizliğin bedenini ele geçirdiği bir gün daha... Aslında ailesi olmasına karşın sevgiyi ömrü boyunca arar hâldeydi. Gözlerini halının en sevdiği köşesi olan sağ alta dikti. Tüm odağı artık orada ve zihninden geçen sayısız anı o halıda sanki gözleri aracılığıyla projeksiyon misali sinemadaki gibi akıp geçiyordu. Otis on iki yaşında ergenliğe yeni girmiş bir kız çocuğuydu. Doğal olarak koskaca evrende yerini bulma çabasındaydı. Ne yazık ki ne geçmişi ne de şu ânki konumu buna yardımcı olacak kaynağı yahut yardımı sağlamıyordu. Ansızın gözleri doldu, ağlamaklı hâlini sevmediği için derin nefes alıp burnunu çekti. Artık daha iyiydi. İyiydi... Sahi iyi olmak tam olarak nasıl bir şeydi ki..? Beyni benlik krizi yetmiyormuş gibi bir de kelimelerin anlamında boğuluyordu.

        Kafasını sallayıp düşünceler denizinden çıkması gerektiğini hatırlattı kendine. Eğer buna daha fazla devam ederse okula geç kalacaktı. Okulda da yapayalnız ve dışlanmış hissetse de okumayı ve kitapları sevdiği için sağlığı el verdiği kadar düzenli giderdi okuluna küçük Otis. Özellikle de okuldaki kütüphaneye bayılırdı, onca uçsuz bucaksız bilgi okunmayı ve keşfedilmeyi bekliyordu. Düşüncesi bile heyecanlandırırdı Otis'i. Kütüphanenin oturacak yerleri olsa da pencerenin altında en rahat olduğunu düşündüğü pozisyonda elinde seçtiği bir kitap yahut ansiklopedi ile geçer öğlen arasını burada harcardı. O yüzden elini çabuk tutup okul için hazırlanmaya koyulmalıydı.