Hamdım Piştim Yandım

"Gel ne olursan ol gel "diyor Mevlana. mevlası yolunda bir çağrı veriyor insanlığa. Çünkü yoldan sapmış da olsa, nefis boşluğa düşmüş de olsa geçmiş değil gelecek önemlidir. Geçmişi geçirmek önemlidir geleceğe yönelmektir asıl olan. İncitmediysen bir karıncayı, tutmadıysan bir kuşu kafeste, Sen o zaman sen olmuşsundur. Belki de o zaman gönülden bağlanmışsındır Rabbine hakkını vererek. İbadetlerin en güzelidir incitmemek. Nefse koyarsan ince yürekliliği farz ibadetlerde doğrudan gelecektir. Şu evrenin sesini dinlesek az hepsini haber veriyor gelecekten karga ölümü çağırıyor, serçe ibadeti daha birçok can birçok çağrım yapıyor. Dinle! Hz Mevlana dinle diyerek başlıyor mesneviye. Neyin haykırışını dinle, bu ayrılığı hasreti dinle der. Eğer can kulağıyla dinlersen onu kendi hikayeni hatırlarsın der. Neyin feryadı bizim çok kadim zamanlarda başlayan insanlık mecramızı anlatır. Henüz seyr-u sulûk yolunda iken hamdır insan. Daha sonra nefsini terbiye ederek fenafillaha erişir. Tasavvufta fenafillah mertebesine erişen kul kendi benliğini Allah'ın zatında yok eder. Hani tüm ruhların yaratıldığı ebedî âlemde Yaratan’ın bizden aldığı bir misak vardı. “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diye sorduğunda hep beraber kabul ettik ve “Sen bizim Rabbimizsin.” dedik. Bu verdiğimiz sözle bağlandık. O ezel ve ebet Sultanına. Sonra unuttuk, hem sözümüzü hem de ruhumuzun ait olduğu ezel ve ebet âlemini. Ama her dem O’na ve geldiğimiz o yere müştakız ve esas ıstırabımız da oradan ayrı kalmak.Ne ki unuttuğumuzu yeniden hatırlatacak uyarıcılara ihtiyaç duyarız. Yüce Yaradan afakta ve enfüste nice ayetlerle hatırlatır bu sözümüzü bize. Kitap gönderir, Peygamber gönderir ki son ilahî hitap olan Kur’an-ı Kerim hatırlatan “Zikir”’dir,  son Peygamber Hz. Muhammed'de hatırlatıcı yani “Müzekkir”dir.  Bilmek bulmak ve olmakdır insanın özü. İnsanın dört unsurdan meydana geldiği söylenir. İnsanın maddi varlığı toprak ve sudan teşekkül ederken manevi varlığı ise hava ve ateşle ifade edilir. Her şey aslına rücu ettiğinde toprak olan beden yine toprağa karışır, ruh ise fizik dünyanın ötelerine, maveraya kanatlanır. Ten fanidir, geçici olandır, aslolan ruhtur ki o, baki olan Yaradan’dan gelen ilahî nefhadır. İnsanı insan yapan da ölmekle, toprağa verilmekle çürümeyecek olan ruhu ve gönlüdür. Yunus Emre'nin tabiri "ölür ise beden ölür canlar değil.” Herşey gönül denilen yakın ama bir o kadarda gurbet olan yerde bitiyor. Sınanmak korkutmasın gönlü. Her bir bağa güç veren püf noktadır sınanmak ve sınav.