İnce Ruhlu İnsanların Dünyaya Bakışı

Artık insanların bakışları boş geliyor, anlamsız geliyor. Ben mi herşeye cok fazla anlam yüklemeye başladım yoksa insanlar mı cok duygusuzlaştı? bilmiyorum...                                         Beni anlayacak bir insanda bulamıyorum. Sanırım ben cok derinleştim, benim düşüncelerim cok derinleşti, benim hislerim cok derinleşti. Ben mi herşeye cok anlam yüklemeye başladım? Bilmiyorum...  Artık hicbir şey bilmiyorum. Artık hicbir şey bilmediğimi düşünme nedenim sanırsam beni anlayan bir insanın henüz karşıma cıkmamış olmasıdır, belkide hic bir zaman karşıma cıkmayacak. İnsanlar robot gibi gelmeye başladılar, sanki herkese belli şeyler öğretilmiş ve kimse onların öğrettikleri şeyin dışına cıkmıyorlarmış gibi geliyor. Ama hayat bu değil! Hayat bunun cok daha fazlası, cok daha derini. Fakat insanlar bunu anlamaya calışmıyorlar bile. Ne acınası di mi? Ne utanc verici. Belki de biz ince düşündüğümüz icin bu dünya anlamlanıyordur, bu dünyayı yaşanabilir kılıyordur. Belki de o robotlaşmış insanlar bu dünyanın akıl ve mantığa sığamayan yönünü göremeyecek kadar kördürler. Hatta kör bile diyemeyiz onlara. Onlar, kendi gözlerini bağlayıp dünyayı görmekten kacıyorlardır belki de. Hayat... Yaşamak... Kelimeler kifayetsiz kalır tanımlamaya. Zaten kelimelerle anlatılagelen olsaydı eğer dünya o insanlar yine de anlamamak icin her türlü yolu denerlerdi.